Laatste dag

Morgen vertrekken we naar Nederland en dat is ook wel weer fijn! We hebben zoveel gezien en beleefd in deze vakantie, ik zou er nog wel 3 blogs mee kunnen vullen. Eén van de dingen die ik niet genoemd heb zijn de metrostations in Moskou en St. Petersburg. Zo prachtig! Bij elke halte: gauw uit het raam kijken hoe dit station er uit ziet. Door Stalin waren de stations bedoeld als paleizen voor het volk. Het geeft inderdaad koninklijk gevoel om daar rond lopen, heel anders dan in Parijs. De beste kunstenaars werden ingeschakeld om de gebouwen te verfraaien. De afbeeldingen en versieringen verbeelden het ideale Rusland: de geschiedenis, de tradities, de Sovjetstijl van leven, de hamer en sikkel etc.  Veel van de stations zijn in die periode (50er jaren) gemaakt, maar ook de moderne stations zijn prachtig. De stations worden elke dag schoongemaakt, en als het schoon is gooi je zelf ook niks op de grond! Onderaan de roltrappen zit een mevrouw in een hokje om op te letten. Maar waar ze nou precies op let? Geen idee. Ik mocht haar in elk geval niet fotograferen.  We hebben veel foto’s gemaakt ondergronds:

Eén station is gewijd aan de schrijver Vladimir Majakovski. Op het plafond is een gedicht  te lezen met een mozaïek die wolken verbeelden door de kunstenaar Alexander Deyneka. (Lees ook de reactie van Julia hieronder!)  Morgen zoeken wij ook de wolken op. Dank aan iedereen voor de aardige reacties! 

Silver

De laatste dagen van deze reis brengen we door in de datcha. Er is daar geen goed internet zodat er nu twee berichten in één keer worden toegevoegd.

We zijn in de datcha met zes mensen en een kat. Dit verhaal gaat over de kat. Zijn naam is Silver; Alexander gaf hem aan Nina voor hun zilveren huwelijk. Silver is de Aristocat van dit gezin die wordt aanbeden door de familie en daar gedraagt hij zich ook naar. Door zich in de vreemdste houdingen te wringen  probeert hij de aandacht te trekken lijkt het wel. En als dat lukt, dan zingen ze zijn naam: “Sielver”, met een lange ie. Zo wordt hij per dag tientallen malen bezongen. In het appartement (waar hij nooit naar buiten mag) is het een luie, slome kat, maar gaan ze naar de datcha, dan ontwaakt zijn instinct en verandert de knuffelbeer in een heus roofdier. Zodra we met elkaar in de auto zitten raakt Silver opgewonden. Na ongeveer 5 minuten rijden moet ie op de kattenbak  bij Nina’s voeten. Dat is een ritueel. Binnen de kortste keren hangt er de stank van kattenpoep in de auto. Zo snel als mogelijk is zet Alexander de auto stil en leegt de kattenbak. Tijdens de rit ligt ie het liefst bij Alexander, maar tegen de tijd dat we bijna bij het huisjes zijn wordt Silver steeds ongeduriger, rent heen en weer door de auto en kijkt uit het raam of we er al zijn. Bij de datcha aangekomen geniet hij van zijn vrijheid, rent door de tuin, jaagt op vliegen en muizen en is het liefst ’s de hele nacht op pad. Als hij dan na een paar dagen weer terug is in Moskou moet ie eerst bijkomen van alle actie.

Sint Petersburg

  

Na de stilte en uitgestrektheid van de Wolga, terug in de drukte van de stad. Maar prettig! De sfeer is uitnodigend, als toerist ben je welkom; de Engelse vertalingen op de bordjes getuigen ervan.

In mijn Captiool-reisgids wordt St Petersburg “Venster op het westen” genoemd. In de 18^e eeuw oriënteerde Peter de Grote, stichter van deze stad, zich op het westen en haalde daar kennis en inspiratie vandaan die hij toepaste op allerlei gebied: scheepsbouw, architectuur, etc. Ook zijn opvolgers hadden westerse contacten. Terwijl we door de stad wandelen bedenken we dat het een beetje voelt als een kruising tussen Parijs en Praag. De gezelligheid, de toeristen, de kraampjes, de rijtuigen en de majestueuze, classicistische of barokke gebouwen.

Als ik Nina vraag wat zij vindt van het verschil tussen Moskou en St. Petersburg, zegt ze: ”In Moskou is iedereen bezig met rennen en geld verdienen, in St Petersburg hechten de mensen ook waarde aan andere dingen zoals  bijv. schoonheid en kunst, ze hebben een ruimere blik.

Op de verjaardag van Chris bezochten we het Peterhof. Na een bezoek aan Versailles wilde Peter de Grote ook zo’n mooi kasteel met tuin. Paleis het Loo is ook gebouwd naar het voorbeeld van Versailles, maar Peterhof komt er meer bij in de buurt! We zijn alleen in de tuinen geweest. We moesten de mond dicht houden toen we door de toegangspoort gingen: Alexander had voor ons n.l. Russische kaartjes gekocht: 200 roebel (€5,-) goedkoper dan een kaartje voor toeristen. Prachtige tuinen, gelegen aan de zee!

De twee kerken die we bezochten laten ook twee stijlen zien. De Isaäk -kathedraal komt ons – Europeanen -  door de  classicistische architectuur bekend voor.  Deze kerk was in de Sovjettijd een atheïstisch museum (wat ik me daar bij voor moet stellen…?). Bij de binnenkomst wordt je overweldigd door de grote, hoge ruimte, de enorme pilaren en de rijkdom.  Omdat de kerken nu musea zijn mag je binnen fotograferen.

Pilaren van malachiet

                                                       

Kerk van de Verlosser op het Bloed is gebouwd in oud Rusissche stijl. De kerk lijkt op de bekende kerk van het Rode Plein. Het plafond en de wanden zijn bedekt met fijn mozaïekwerk en iconen in de Russische stijl. Heel bijzonder om te zien.

De iconostase is een wand met iconen die het altaar scheidt van de rest van de kerk.

Tot slot ben ik nog even heerlijk alleen het Russisch museum in geweest. Rudi heeft zich vermaakt in de onderaardse gangen van het museum. Voor de Hermitage moet je een hele dag uittrekken, en dit museum was juist leuk omdat hier veel Russische kunst is te zien. Je moet dan denken aan iconen, maar ook volkskunst en schilderijen over de Russische geschiedenis, natuur en cultuur. Ik zag zelfs een schilderij dat volgens mij in het Groninger museum te zien is geweest.

Russische cultuur: Mandrogi, Balalaika en Kovcheg

Mandrogi is één van de plaatsjes die we tijdens cruise bezocht hebben. In de oorlog werd het verwoest en in de 90er jaren door enkele mensen opnieuw opgebouwd. Het dorpje is nu een toeristische attractie. De houten huisjes zijn gebouwd in oud-Rusissche stijl, er wonen een aantal kunstenaars en handwerkers die hun producten er verkopen en er is een wodka-museum. Ik vroeg me af in hoeverre de huisjes er echt zo uit zagen vroeger. Maar in St. Petersburg zag ik in het Russisch museum een oude gevel van een huis dat er precies zo uitzag. En in de trein  naar Moskou zag je ook veel dergelijke houten huizen in het noorden. Leuk om te leren kennen!

Mandrogi

De muziek in dit filmpje stopt ineens. Daarom heb ik nog wat balalaika-muziek  opgezocht. Op de boot was ook een een groepje dat af en toe speelde.

Balalaika-muziek

Tijdens de excursies werden we verschillende keren verrast met een concert. Prachtig natuurlijk. Het was steeds een kleine groep mannen dat liederen zong. Klassiek en volksmuziek, met het kenmerkende Russische stemgebruik. De bedoeling was uiteindelijk dat we cd's kochten :-)  Van Nina kreeg ik een cd van het Kovcheg-ensemble. Dank je Nina!

Hier kun je het ensemble beluisteren, onze eigen opname!

Ensemble Kovcheg

Laatste avond op de boot.

Met pijn in het hart hebben we afscheid genomen van de Wolga. We hadden ook op de boot veel last van de taalbarrière, en zo kwam het dat we op de trap naar het restaurant zagen dat de mensen zich allemaal opgedoft hadden. Wij snel weer naar de hut voor nette kleren. Tijdens het diner kregen we in de gaten dat er een soort bonte avond zou zijn. Ik probeerde Rudi, Chris en Julia over te halen om samen iets te zingen, en toen, onder het eten, snel een liedje in elkaar flansen. Eén keer oefenen en daar we stonden als vertegenwoordigers van Nederland. 

Tijdens de cruise moest ik steeds denken aan het liedje over Olga en de Wolga en dat hebben we gezongen:

                                                     Er was er eens een oude Rus