Klooster Davidov

Wij houden ervan om in vakanties kerken te bezoeken, van kapelletjes tot kathedralen.  Het gaat ons niet alleen om de architectuur en de inrichting, maar ook om de sfeer en de stilte. Ook al zijn het misschien niet onze principes die daar gehuldigd worden, eeuwen lang hebben daar mensen het contact gezocht met God, dat hebben we gemeen en dat voel je. We respecteren hun gewoontes.   

Heel anders verging het me toen we toen we het klooster Davidov bezochten. Bij de ingang wachtte een bewaker ons op en stuurde ons naar de receptie, waar we een rok over onze lange broeken moesten aantrekken. De hoofddoek hadden we zelf al meegenomen. Terwijl we richting het kerkje liepen om een dienst bij te wonen voelde ik totaal onverwacht een woede in me opkomen. Ik zag er potsierlijk uit, het was gewoon vernederend. Waar haalden ze de macht vandaan om te beslissen dat ik als vrouw onzichtbaar moet zijn om voor God te mogen verschijnen? Ik merkte dat mijn verontwaardiging niet alleen over dit moment ging maar over eeuwen van vrouwendiscriminatie, –onderdrukking en disrespect. We zitten er soms zo dicht boven op dat we het niet zien.

In het kerkje probeerde ik mezelf te vermannen met woorden als respect en traditie, maar het lukte me niet meer om het daarbinnen mooi en fijn te vinden. Van te voren was ons gezegd dat we niet mochten praten of lachen. Gedurende de dienst echter waren een non en monnik aan het praten, was een vrouw in de weer met het verdiende geld van de kaarsen, en toen ging ook  nog eens haar Nokia af. Wij verbeten onze lach maar ineens kwam er een monnik met staartje en zwarte kleren op Rudi af.  Ik schrok. We begrepen hem niet, maar het bleek dat Rudi  niet met de benen over elkaar mocht zitten. Voor mij was het toen klaar, Ik ben naar buiten gegaan, Rudi heeft de dienst uigezeten. Wat een ervaring.